Linum usitatissitum, czyli potocznie mówiąc, len zwyczajny, to roślina, która znana jest przede wszystkim ze względu na swoje właściwości oleiste i włókniste. Len uprawiany jest właśnie do tych dwóch celów, co nie znaczy, że nie jest wykorzystywany w innych niż przemysłowym.
Len pochodzi z Bliskiego Wschodu – tam uprawiany jest od początku istnienia cywilizacji, czyli od kilku tysięcy lat. Wytwarzany przede wszystkim był ze względu na włókno, wspaniale nadające się do produkcji przędz i tkanin. Włókna występują na całej długości łodygi, dlatego też, podczas uprawy, roślinę wyrywa się z korzeniami, nie jak w przypadku innych roślin, które się ścina podczas zbiorów. Co ciekawe, roślinę wykorzystuje się i przetwarza w całości. Z łodygi wykonuje się długie włókna, ale i z korzenia i wierzchołka wytwarza się przędzę wątkową. Wykorzystuje się także nasiona nazywane siemię lnianym. Te mają bezcenne właściwości lecznicze i odżywcze. Z nasion wytwarza się przede wszystkim olej, także pokost, wykorzystuje się je w farmaceutyce, a i trafiają na nasze stoły, jako składnik diety. Siemię lniane pojawia się w płatkach zbożowych i Muesli lub sprzedawane osobno zaleca się osobom przy problemach trawiennych. Wytłoki z produkcji oleju wykorzystuje się natomiast przy produkcji paszy. Z kolei, ze zdrewniałej części łodygi lnu wytwarza się płyty wiórowe. Odpady z produkcji wykorzystuje się z kolei przy produkcji papieru (papier lniany należy do tych wysokogatunkowych). Jeszcze jedną funkcję, jaką pełni roślina jest funkcja ozdobna – len sadzi się w ogrodach, rabatkach, jako piękna, błękitna dekoracja roślinna.
Uprawa lnu
Len uprawia się w na olej i włókno, to dwie formy użytkowe tej rośliny, które uprawiane są w Polsce. Len włóknisty liczy sobie dziewięć odmian, co czyni go popularniejszą i zdecydowanie większą uprawą. Z kolei oleisty, rzadziej uprawiany w kraju, liczy sobie cztery odmiany. Len nie jest wymagającą rośliną w naszych warunkach, gdyż rośnie przede wszystkim w strefach klimatu umiarkowanego. Optymalne dla rośliny są umiarkowane temperatury powietrza z wysokim stanem wilgotności (len potrzebuje bardzo dużo wody do rozwoju). Za najlepsze tereny pod uprawę lnu włóknistego uważa się rejony podgórskie oraz nadmorskie. Najlepszym przedplonem dla lnu uważa się zboża takie jak pszenica i owies oraz uprawy okopowe, np. buraki lub ziemniaki. Wysiew lnu przypada zwykle na kwiecień.
Do zbiorów rośliny przystępuje się, gdyż liście intensywnie zaczynają opadać, zaś ich kolor, podobnie jak barwa łodyg, zmienia się widocznie z zieleni jak słomiany kolor. Len wyrywamy z korzeniami następnie przesuszamy. Drugie dosuszanie następuje po uprzednim związaniu lnu w snopki, należy jednak bardzo dbać o poziom wilgotności, który powinien być jak najniższy. W międzyczasie, oddzielamy nasiona od reszty rośliny, a w tym celu używamy specjalnych odziarniarek. Po wysuszeniu i oddzieleniu łodyg od nasion można przystąpić do dalszego oddzielania roślin, tak zwanego procesu roszenia.